Bart ook bloggen
dinsdag, februari 06, 2007
Paul Doop
Directeur Klantenservice @Home
Postbus 9501
9703 LM Groningen
Bart Raeven
-mijn adres-
Hengelo, 2 februari 2007
Geachte heer Doop,
Sinds enige tijd valt Uw bedrijf mij lastig met agressief opgestelde brieven.
Bij deze maan ik U mij deze niet langer te sturen.
Staakt U Uw campagne tegen mij niet, dan zal het mij plezieren juridische stappen tegen U te ondernemen.
Het volgende viel voor:
Afgelopen zomer ontving ik van Uw organisatie post waarin U mij er voor waarschuwde dat als ik niet zeer snel een TV-basis-abonnement zou afnemen ik afgesloten zou worden van de kabel.
Omdat ik geen televisietoestel bezit en ik er niet van gediend ben op zo een manier benaderd te worden heb ik nooit op deze schrijvens gereageerd.
Tot mijn verbazing ontving ik ongeveer een maand geleden een rekening van Uw organisatie van ruim €132,- voor het eerder aangebodene TV-basis-abonnement.
Er vanuit gaande dat het hier een eenvoudig recht te zetten misverstand betrof heb ik Uw klantenservice gebeld.
Er volgde een moeizaam gesprek waarbij Uw collega mij duidelijk maakte niet te geloven dat ik geen televisietoestel heb, en ik dus maar gewoon mijn bijdrage moet betalen.
Meerdere malen heb ik tijdens dit gesprek duidelijk gemaakt geen gebruik te maken van Uw diensten en hiervoor dus ook nooit zal betalen.
Een week later probeert Uw organisatie nogmaals mij Uw diensten op te dringen middels een nieuwe rekening.
Voorzien van de boodschap dat ik geen gebruik maak van Uw diensten en niet gediend ben van Uw aandringen heb ik deze brief teruggestuurd.
Vanmiddag ontving ik een door U ondertekende brief waarin U stelt dat ik per 12 juli 2006 een jaarcontract met Uw organisatie ben aangegaan.
Dit is een pure leugen en hiermee is voor mij de maat vol!
U zult nergens binnen Uw organisatie een stuk papier vinden, ondertekend door mij, waarop staat dat ik gebruik wil maken van Uw diensten, noch zult U een opgenomen gesprek kunnen vinden waarin ik zulks duidelijk maak.
Ik ga er vanuit dat met deze aangetekende brief de zaak duidelijk is en verwacht nu van U een schrijven waarin U Uw excuses aanbiedt als mede een voorstel tot compensatie van het mij aangedane en de door mij gemaakte kosten.
Hierbij noem ik:
- De kosten van deze aangetekende brief
- De telefoonkosten die ik gemaakt heb proberende Uw fout recht te zetten
- Een eerlijk arbeidsloon voor de circa twee uur die ik hiermee bezig ben geweest
Ik heb inmiddels contact gehad met mijn juridisch-adviseur. Ik zal dan ook geen moment aarzelen direct juridische stappen te ondernemen indien Uw organisatie niet staakt mij rekeningen te sturen voor diensten waarvan ik geen gebruik maak.
Er van uitgaand dat Uw organisatie nu wèl de zaak netjes wil afhandelen, verblijf ik.
Bart Raeven
zaterdag, juni 24, 2006
‘Hoe is het nu?’ werd er oprecht belangstellend gevraagd.
Ik heb er lang over na moeten denken, maar mijn gedachten gaan een beetje deze kant op:
Ik voel mij als een blindganger uit een grote oorlog.
Van hoog gevallen en met een doffe dreun neergekomen. Als men dan van de eerste schrik bijgekomen is en het opgewaaide stof zich gesetteld heeft, begint het langzame bedekken met het stuifzand van het eeuwig voortschrijdende leven.
Het fijne stof, een zachte mantel.
En hoe bedekkender deze wordt en de wereld draait en draait en draait, hoe meer het koude staal slechts een heuveltje in het zachte zand van het pad van het leven wordt.
Een glooiing slechts, met tijd.
Maar onder het zand en de vergetelheid staat ze nog steeds op scherp.
Dus niet te hard over het heuveltje rennen, een flinke bons zou haar wel eens kunnen laten springen.
Hoe is het nu?
Nee, ik heb betere tijden gehad.
~
zondag, mei 28, 2006
Het is vrijdagnacht, laat.
Ik sta in een mooie hotelkamer en verdwaast staar ik naar buiten.
Ik woon hier vlakbij.
Ik zie mooie huizen met daar achter kolossale bomenkruinen en een theatrale lucht, zachtjes verlicht door de opkomende zon.
Ik ben naakt en hou me stevig vast aan een groot glas whisky.
Achter me ligt alles waarvan ik van weet dat het van mij is.
Ik neem een tablet antidepressivum en spoel deze weg met een geroutineerde slok whisky.
Warm en vertrouwd glijdt ze naar binnen.
Ik laat m'n gedachten gaan:
Schreeuwen, bonken, bellen, meer schreeuwen –er geen zin in hebben– Wat nu weer? Schreeuwen, rook, zaklantaarns op het dak. Verdomme hier heb ik geen zin in! Rustig naar binnen. Schoenen aan, jas aan, pet op. Nee niet die, waar is m’n andere? Rustig naar buiten. Een rennende blonde buurvrouw. Rook. Een verdwaasde buurvrouw-brunette. “D’r uit Judith, NU, er is brand we moeten er uit.”
Op het dak, politie: is iedereen er, is iedereen er? Wat een gedoe. “Mijn kinderen, mijn kinderen” achter de zaklantaarn aanrennen. Twee halfslapende hummeltjes. Mamma pakt ze. Dekbed mee. Ik pak ook een dekbed. Brandtrap. Donker, brandweer, politie mensen, mensen, mensen, camera’s. Dekbedje om het kindje; warm en vertrouwd. Camera met een lamp. Achter het lint gaan staan. Zullen we voor kijken? Buurvrouwen in hun pyjama, vragende gezichten. Een beetje verslagen. Iedereen is er, iedereen is gezond. Opvang, naar het cafe. Koffie, bier, roken. Was jij niet gestopt? “Als m’n huis rookt, rook ik ook” naar buiten. Camera’s, radio. Kijken, lopen, verdwaast. Kijken, lopen, steeds verder naar achteren moeten. “U mag daar niet staan” “Wat zou jij doen als je huis afbrandt” “Ja maar” “Ja maar” Lange nacht, vreemde nacht. Het wordt licht.
Ik slenter naar het hotel. Het serieuze maar gastvrije gezicht van de nachtportier.
“Ik wil graag een telefoontje plegen en een borrel…”
~
woensdag, mei 17, 2006
vrijdag, maart 24, 2006
Aan de kust van de Noordzee zit op het natte zand een meisje.
Het is een meisje, zo jong dat ze je met haar glimlach van melktandjes niets dan vertederen kan.
De wind danst door haar haren.
Het is een fijne dag. De zon bruint haar lichaam. Ze geniet van de warmte en de wind, nog te jong om zich zorgen te maken over roodverbrandde schouders.
De zee rolt met donkere koppen naar voren.
Het lijkt alsof de golven over elkaar heen klauteren om zo gauw mogelijk bezit te kunnen nemen van het strand.
Het water is donker en bruin.
Ja, rond de Middellandsezee is ze mooier. Het is hetzelfde water, maar daar heeft ze een schoonheid. Hier is ze ruw en donker.
Ze tilt haar emmertje op en bekijkt de nieuwe toren van haar kasteel.
Ze is er content mee. De toren staat zoals de toren hoort te staan.
Met haar blauwe schepje vult ze opnieuw het emmertje.
Ze creëert haar eigen wereld.
Een fijne wereld waar het goed is.
Zou er een prinses wonen in het kasteel? Of is het scheppen van haar eigen idyllische wereld genoeg en hoeft er verder niets aan toegevoegd te worden?
Met een twijfelloze zekerheid plaatst ze haar emmer weer ondersteboven en creëert zo midden bovenop haar kasteel een volgende toren.
“Myrthe, komen, de vloed komt er aan, we gaan zo naar huis.”
Het meisje kijkt op en zonder bedenking rent ze met haar schep en emmertje naar haar moeder.
Ze kijkt achterom en ziet nog een maal haar mooie kasteel.
De zee dendert verder.
De golven komen hoger en hoger.
En niet lang nadat het meisje vertrokken is loopt het water voor het eerst in z’n geheel om het kasteel heen.
Ze spoelt tegen de poorten en zuigt aan de muren.
De eerste toren helt al scheef.
En zo, onstopbaar door zijn overweldigende massa neemt de bruine vloed bezit van het land van het kleine meisje.
-Hoe treurig nieuws inspiratie kan zijn-
~
vrijdag, maart 17, 2006
zondag, februari 05, 2006
En zo gaan we dan weer richting een Totalen-Krieg.
Kijk, wij, Europeanen, beginnen zoiets met een dooie Habsburger prins of ruzie om Polen.
In het Arabische heeft men blijkbaar genoeg aan een tekening.
Nouja, als ze op dat niveau zitten moeten we ze toch kunnen hebben?
~
zaterdag, januari 07, 2006
M'n boodschappen inpakkend zag ik gisteren zowaar iemand met een chipknip betalen...
Hij zag er ook wel een beetje uit als een loser.
~
zaterdag, december 31, 2005
zaterdag, november 19, 2005
vrijdag, september 30, 2005
Junkfood-junkie:
Langzaam maar gestaag draaien de raderen in mijn hoofd:
“De conducteur heeft vanmiddag m’n retourtje Enschede niet geknipt”
...
“Dan kan ik eigelijk best nog een keer op-en-neer om een Whopper te halen…”
~
zaterdag, september 17, 2005
Kijk, het werkt zo:
Ik heb een buurman.
En dan een buurman die een vogel heeft.
Maar de buurman wil een hond.
En dan regelt de buurman ook een hond.
En dan heb ik dus een vogel.
Een blauwe vogel.
Nu hangt de spel-CD ‘Western Desperado’s’ aan een touwtje in de kooi van de blauwe vogel.
En dan is dat toch best aardig, zo’n spel.
Want een spiegeltje vinden die vogels namelijk leuk.
Geloof ik.
~
woensdag, september 14, 2005
dinsdag, september 06, 2005
De koude oorlog met mijn computer is nu dusdanig geëscaleerd dat ik ‘m naar zo’n –cencuur– zal brengen om duidelijk te krijgen wie nu de baas is.
Voor de tussentijd heb ik mijn oude Win98-machine maar weer eens aangeslingerd.
De nieuwe anti-spyware die ik er op zette schrok zich rot van ’t oude beestje.
Op m’n bureaublad vond ik een oude mail die ik ooit eens heb gestuurd.
Iets meer dan een jaar oud, dus van vlak voor het circus begon:
Een blik in een duistere geest. Enjoy:
Gestileerde lucht,
Maar is uiteindelijk niet alles lucht?
Of beter nog, luchtledig, een vacuüm?
Wat zien wij om ons heen?
Een eindeloze malle-molen die draait en draait en draait en nergens heen gaat.
We zijn holle schulpen.
Holle schulpen soms gevuld met blijdschap, soms met geluk, soms met onvrede, soms met ellende, maar uiteindelijk altijd weer die holle schulp.
Diep van binnen helemaal niets.
Mensen vinden elkaar en gaan samen. Zo ontstaan de nieuwe mensen, dat is hoe wij hier kwamen.
En dan vinden wij zelf en gaan wij zelf samen. En terwijl wij dan zien hoe onze opvolgers op hun manier ons pad bewandelen gaan wij langzaam naar daar waar alle mensen voor ons gingen.
En daar komen wij dan.
De andere kant van de tunnel?
En daar zien we ze; zij die voor ons draaiden in de mallemolen.
Staand en kijkend hoe de wereld nog steeds draait en draait en draait en nergens heen gaat.
Als onwetende kleine kinderen zullen we dan voor ze staan.
Met grote nieuwsgierige ogen kijken we zwijgend omhoog. Onze blik vragend: “waarom?”
Onverschillig en onnozel zullen ze dan terugkijken en hun schouders ophalen.
Met een domme en onwetende kijk op hun gelaat zullen ze hun blik van ons afwenden en weer richten op die eeuwig draaiende mallemolen.
En paniekerig zullen wij rondkijken. We zullen rennen langs de eindeloze rijen mensen.
Grauw, uniform en ons negerend!
Tot onze schrik geen enkele herkenning, geen enkele bekende, ze zijn hetzelfde!
Een koude, neutrale en onverschillige massa, zonder enkel woord of uitleg voor ons.
Uit wanhoop en bij gebrek aan een alternatief zullen we uiteindelijk dan tussen ze gaan staan, zullen wij ons op laten gaan in dit grauwe voorbije verleden en zullen ook wij toekijken hoe de malle-molen blijft draaien en draaien en draaien en nergens heen gaat.
Maar zo af en toe zal het monotone zijn kort doorbroken worden.
Een warme herinnering aan het verleden door een herkenning van wat men ziet gebeuren tussen de levenden.
Een fijne herinnering aan de tijd dat men zelf nog een ziel was.
Een kort, warm gevoel tussen die eindeloze grauwe en neutrale gezichten.
En als ik zit zo aan het digitale papier toevertrouw bedenk ik eigenlijk dat ik eigenlijk nog maar eens een paar meer van die mooie momenten moet meemaken.
Nog een paar fijne herinneringen om later om aan terug te denken.
Maar dan vraag ik mijzelf: Anoeska, zo alwetend boven op een papierberg, is dat straks iets om op terug te kijken?
Hoe vermaakt u zich in het leven?
~
vrijdag, augustus 26, 2005
Waaien op 't Wad is natuurlijk altijd fijn.
En dat is dan ook precies wat we gaan doen.
Maar verder?
Confronterend? Opluchtend?
Ik vertel het gauw.
-klik-klik-klik--
~
maandag, augustus 22, 2005
donderdag, augustus 11, 2005
“Tja, als dan mijn hoogtepunt van de afgelopen week een tripje naar IKEA is geweest…
Doe ik het daar eigenlijk nog wel voor?”
De galzwarte gedachte echoot door m’n hoofd. Linkslangs, rechtslangs, ze is duidelijk en op de voorgrond aanwezig.
Langzaam gaan m’n gedachten verder.
“De IKEA is hier eigenlijk niet zo fout, maar dat ben ik.”
- Kut-Zweden
~
maandag, augustus 01, 2005
zaterdag, juli 16, 2005
Trotsch in uniform marcheert men door de straaten.
Wij koomen er aan. En of u dit nu wilt of niet, wij koomen, wij marcheren en wij maaken onze muziek.
En zo stappen ze voort, met elkaar in harmonie, hun dirrigent voorop.
Maar wat ik me dan wel eens afvraag is hoe de triangelspeler van de de muziekkapel de bekkenspeler ziet.
Hij kan toch wel zeker drie verschillende tonen halen uit zijn instrument.
Die bekkens zijn gewoon twee van die dingen die je tegen elkaar ramt.
Zou hij minachtrend op zijn collega neerkijken?
~
vrijdag, juli 08, 2005
En terwijl ik gisteren het nieuws las over London en mij dit somber stemde gingen mij gedachten weer naar die dinsdag 11 September in 2001.
Verveeld zette ik die middag de TV aan, waarna ik gegrepen werd en meegesleurd werd in de hectiek van de berichtgeving en onduidelijkheid.
Op CNN zag ik ‘live’ het tweede vliegtuig zich in de toren boren.
Huisgenoten kwamen thuis en opgewonden, aangeschoten haast, bleven we voor mijn TV.
Die avond was er weer een als zovelen in dat huis. Wel met een aparte bijsmaak dit maal.
Buiten was het donker en binnen was het aangenaam warm. Drie kerels vermaakten zich met elkaars gezelschap, rode wijn en sigaretten in overvloed.
Op de achtergrond nog steeds CNN, maar omdat het nieuws op een gegeven moment wel duidelijk is, werd de TV slechts met een half oog in de gaten gehouden.
Totdat er onduidelijke berichten binnenkwamen over explosies in Kabul.
Wat was dat?
Ze zouden toch niet?
Bloed voor bloed?
Die Yanks zijn er gek genoeg voor!
Maar… als… dan… totale oorlog…
Het was met name de onduidelijkheid die zo dik in de lucht hing. Het niet weten.
Was dit het begin van iets groots?
Hoe zou morgen er uitzien?
Ik wierp een weemoedige blik op het schilderij aan de muur, schonk de whiskyglazen flink vol en stak een sigaret op.
“Well, if this is the beginning of the third World-War, at least we’re entering it in a comfortable fashion.
C’mon let’s have a drink.”
~
zaterdag, juli 02, 2005
De Hollandse regen is zojuist opgetrokken.
Van ver hoor ik twee trommels een opzwepend bedoeld ritme slaan.
Energiek stappen ze door de winkelstraat, voor zich drie als bonte kippen verklede meiden die zwoel met hun heupen draaien. Veertooien op hun hoofden, weinig textiel en het gerammel van kralen.
Twee Braziliaans ogende meisjes en een verloren blondine die waarschijnlijk stilletjes van zonniger oorden droomt.
De grauwe lucht nog dreigend boven hun hoofd, het winkelend publiek met een stomme blik op het gelaat.
En met iedere stap die deze bijna exotische stoet nadert zie je in de ogen van de meiden de moeite die het ze kost geforceerd hun glimlach op te houden.
Wat gaat er door die hoofden?
Nee, de multi-kul, ik geloof het toch niet.
~
vrijdag, juli 01, 2005
Het leven, ach het leven…
Naar het ziekenhuis om te praten met een psychologe.
Een meisje jonger dan ikzelf.
Een psychologe om me te leren omgaan met de holle schulp die de kanker mijn lijf liet.
En daarna bij de Slegte, voor een euro slechts, een verhalenbundel. Koud en bitter tot op het bot. Ik vind het boek verbazingwekkend goed.
De halve liter Guinness is goed getapt met een shamrock in z’n kraag.
Een kop koffie er naast.
De verhalen grijpen me, slepen me langs een abortus en trieste eenzaamheid.
Nog een Guinness.
De warme geur van het glas whiskey er bij pleziert me.
Twee slokjes en het karige bodempje is al halverwege.
“Doe er nog maar een.”
Het leven, ach het leven…
~
vrijdag, juni 24, 2005
Ja sorry, wil nogal heet worden hier boven en er hangen best wat
donkere wolken boven m´n hoofd.
Wel heb ik tegenwoordig aardbeienplantjes op m´n balkon.
Nu nog een koe voor op het dak, dan hebben we aardbeien met slagroom!
~
dinsdag, juni 14, 2005
----- Original Message -----
From: mail_aan_bart@planet.nl
To: INFO@BIGJOJO.NL
Sent: Monday, June 13, 2005 4:34 PM
Beste mensen,
Met plezier zag ik dat u zich gevestigd hebt in het kioskpand naast
het busstation in Hengelo.
Vol goede moed heb ik bij jullie een hamburger besteld.
Hoe leuk ik de locatie vind, zo jammer vind ik het eten.
De kwaliteit van de hamburger was zo teleurstellend dat ik mijzelf niet
verder heb kunnen brengen dan deze voor de helft op te eten.
Ik had gehoopt op iets ambachtelijks en smakelijks, ik vond mijzelf
oog-in-oog met een melige en vette hap hintend naar een vleessmaak.
Met de beste wil van de wereld was het niet te eten.
Nu til ik niet zo zwaar aan mijn verlies in deze, maar ik zou het zo
jammer vinden dat uw onderneming niet levensvatbaar blijkt omdat
hetgeen aangeboden niet aansluit bij de smaak van het publiek.
Ik hoop dat u mijn commentaar als constructief beschouwt en er iets
mee doet.
Vriendelijke groet,
Bart
~
dinsdag, juni 07, 2005
M'n reageer-dingus is er weer, jullie kunnen weer zeuren!
Ik zal eens nadenken of ik nog wat te melden heb.
Maar ondertussen, leef u uit!
~
vrijdag, mei 27, 2005
Het is een schuur.
Het is een hel.
Het is een concentratie van schaamteloze middelmatigheid.
Er hangt kunstmatige aircolucht maar toch is ze benauwd door de massale drukte en vet door het voer wat er bereid en verkocht wordt.
Jengelende kinderen, snauwende moeders, lelijke lijven dicht op elkaar gepakt in de rij of aan tafeltjes waar ze hun gezichten volproppen met door het McDonalds-hoofdkantoor bedachte maaltijden, inclusief plastic kinderprullaria of twee donuts voor slechts een euro meer.
En terwijl de nauwe rij langzaam verder schuift richting het jonge McDonaldsmeisje achter de balie denk ik bij mezelf:
-Ik ben vee-
~
Ja, waar m'n reageer-dingus gebleven is weet ik ook niet.
Ik loop toch al een tijdje rond met het idee am alles wat beter in te richten hier, maar da's best ingewikkeld met mijn beperkte IT-kennis.
Mailbare tips welkom.
~
woensdag, mei 25, 2005
Meisje-aan-de-telefoon heeft mij inmiddels goed genoeg door om te horen wat ik niet zeg.
Subtiel en met haar zachte stem geeft ze me een schop onder m’n kont.
Sleur is een cirkel.
Een zuigende cirkel die je met haar kleverige en benige vingers kan grijpen en lang vast kan houden.
Nog met de nasleep van wat mij gebeurde in mijn lijf, ben ik een makkelijk slachtoffer.
Tussen haar lieve woorden door weeft meisje-aan-de-telefoon haar vermanende boodschap.
Een boodschap die aankomt en langzaam een onrust in me aanwakkert.
Ik besluit te gaan lopen.
Gewoon een stukje lopen, het is mooi weer.
In gedachten ga ik links, ga ik rechts, ga ik eigenlijk nergens heen. Toch weet ik precies waar ik ben.
Ik loop en begin langzaamaan meer om me heen te kijken.
Ik begin minder bakstenen muren te zien en meer gezellige huisjes.
Ik hoor een vogel.
Je ruikt de lente. Zelfs het onkruid tussen tegels door en in vergeten perkjes draagt haar bloempjes.
En als de grauwe wolken in mij langzaamaan optrekken zie ik de mooie luchten aan de hemel ook beter.
~
dinsdag, mei 24, 2005
Hier en daar het nieuws lezend en de berichten bij elkaar optellend bedenk ik ineens:
‘De derde grote Europese oorlog, en die begint met een songfestival…’
Ik rek me uit, neem een slok koffie.
‘Nee, zo cru is zelfs het noodlot niet’.
~
dinsdag, mei 17, 2005
vrijdag, mei 06, 2005
Er ligt een meisje in mijn bed.
Vroeger was ik eenzaam.
Ik vind haar lief, het meisje in mijn bed.
Vroeger verzoop ik mijn gevoel van eenzaamheid.
Ze kwam bij me gekropen en vertelde me dat ze mij ook lief vindt.
Vroeger wilde ik woeste en harde seks.
Ze kwam tegen me aanliggen en samen vielen we in slaap.
~
woensdag, mei 04, 2005
Best een bewogen tijd, zeg maar, de laatste tijd.
Het heeft me flink beroerd.
Daarnaast liet het me kaal. Helemaal kaal.
Maar sinds een paar dagen was ik weer als een jongen van dertien.
Voorzichtig en onzeker verschenen er donshaartjes op m’n gezicht.
Als een licht vachtje.
De douche stroomt vol en is heet. Een nieuw en vlijmscherp mesje in m’n Mach III. Overdadig ingezeept.
En door de speakers Richard Wagner, 'Ritt der Walküren'.
-Hard-
~
